|
เนื้อเรื่องย่อ : ขอขอบคุณ
ท่านแหะแหะ ที่เอื้อเฟื้อและพิมพ์ข้อมูลส่งมาให้ขอรับ
บ้อซังเกี่ยม
ไม่ทราบชื่อผู้แต่ง แปลและเรียบเรียงโดย ว ณ เมืองลุง
ที่มา : สำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์น พ.ศ. 2520
บทนำ
ทารกอัจฉริยะ
ยามเมื่อสายลมฤดูชุนเทียน (ฤดูใบไม้ผลิ) ลูบไล้หมู่ไม้ใบหญ้าอันเขียวขจีของทั่วพื้นปัฐพีนั้น
ฮั่งจิว นครโบราณอันมีความเจริญรุ่งเรืองสูงสุดของประเทศ ได้ย่างเข้าสู่เทศกาลงานต่างๆ
อันครึกครื้นอีกแล้ว
เหล่าพุทธมามกะที่ไหลหลั่งจากสารทิศต่างๆ เหล่าผู้คงแก่เรียนที่มาชมทิวทัศน์อันขึ้นชื่อลือชาทั่วประเทศของฮั่งจิว
เหล่าลูกเศรษฐีมีทรัพย์ที่มาชมสตรีงามนามเลื่องลือระบือทั่วแผ่นดินของฮั่งจิว
พากันแออัดยัดเยียดอยู่ในเมืองนี้ จนคับคั่งจอแจเบียดเสียดยัดเยียดอย่างยิ่งยวด
แม้กระทั่งบ่วยฮวยปี (ลานดอกเหมย) อันมิใช่ปูชนียสถานสำคัญของเมือง ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวาขึ้นในฤดูกาลนี้
บ่วยฮวยปี สถานชุมนุมชนทุกชั้นจากทั่วทุกทิศทาง ตามถนนหนทางมีตึกรามหอห้องอยู่เรียงราย
อาคารร้านค้าและแผงขายเร่ ทุกๆสิ่ง ทุกๆประการของมหรสพที่สร้างความรื่นรมย์ต่อผู้คนครบถ้วนตามประดามี
ถนสายตะวันออกของลานแห่งนี้ มีร้านน้ำชาปี่เซี่ยเล้า ซึ่งจัดสร้างอย่างสะอาดสวยงามทรงรสนิยมสูงส่ง
เหล่าผู้คงแก่เรียน นักศึกษามีความรู้ พากันมาพักผ่อนหย่อนอารมณ์ในสถานที่นี้อย่างคับคั่ง
วันนี้ ตั้งแต่เริ่มเวลาสาย บรรดาผู้คนก็พากันมาแออัดอยู่ในร้านน้ำชานี้จนยัดเยียดแน่นขนัด
แต่ไม่มีผู้ใดส่งเสียงอึกทึกขึ้นเลย ทุกคนต่างใจจดจ่ออยู่บนกระดานหมากรุกอันมหึมาที่ตั้งอยู่
ดูหมากรุกซึ่งกำลังพันตูกันอย่างดุเดือด ฟังคำบรรยายของชายชราผมหงอกขาว ที่เอ่ยอธิบายถึงความเก่งกาจสามารถของแต่ละตา
ที่ทั้งสองฝ่ายกำลังห้ำหั่นกันในเชิงหมากรุก
ที่แท้ชายชราผู้นี้คือ เจ้าของร้านน้ำชาปี่เซี่ยเล้านั่นเอง เนื่องจากมีหัวการค้าอันยอดเยี่ยม
ต้องการดึงดูดให้มีผู้อุดหนุนร้านคับคั่งยิ่งขึ้น จึงได้ไปน้อมเชิญมือหมากรุกอันดับหนึ่งของประเทศ
เฮ่งเทียวเม้ง จากปักกิ่งนครหลวงของประเทศ และทารกอัจฉริยะในเชิงหมากรุกที่เพิ่งปรากฏขึ้นในบ่วยฮวยปี
มาทำการอบรมเชิงหมากรุก
แม้จะตั้งนามไว้ว่าเป็นการอบรมแนะนำ แต่ทว่าบรรดาผู้คนพื้นเพของบ่วยฮวยปี
ต่างมุ่งมั่นปรารถนาอย่างยิ่งยวด ที่ต้องการให้ซิ่งท้ง (ทารกอัจฉริยะ) ของพวกตนสามารถโค่นมือหมากรุกอันดับหนึ่งของประเทศลงไปให้จงได้
สภาพการต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดพลิกแพลง
เวลา ค่ำมืดลงแล้ว
ตะเกียง ถูกจุดขึ้นจนสว่างไสวเจิดจ้า
หมากรุกได้พันตูกันจนเข้าขั้นสุดท้าย แต่ผลแพ้ชนะยังมิปรากฏขึ้น
จิตใจของแต่ละคนต่างเต้นระทึก ด้วยควมตื่นเต้นเป็นที่สุด ดวงตาแต่ละคู่เบิกจนกลมโต
รอคอยเวลาสุดท้ายที่จะกรายมาด้วยจิตใจอันร้อนรุ่มกระวนกระวาย
ในที่สุด
นักศึกษาคนหนึ่ง ได้เดินลงจากบันไดของชั้นบน ยืนประกาศที่ปากบันไดด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มแจ่มใส
เพราะความปลาบปลื้มยินดีว่า
"ซิ่งท้ง (ทารกอัจฉริยะ) อึ้งป๊วก ถือหมากดำมีชัยหนึ่งเบี้ย (หมากรุกที่นิยมเล่นในประเทศ
จีนชนิดนี้ผิดกับหมากรุกจีนที่เห็นเล่นกันในประเทศไทยมากมาย เป็นหมากรุกสีดำและขาว
ฝ่ายละหนึ่งร้อยห้าสิบเม็ด เดินบนกระดานที่มีตาขวางและตรง แถวละสิบเก้า รวมสามร้อยหกสิบเอ็ดตา
ทุกตามีนามโดยเฉพาะ การเดินต้องใส่เบี้ยทั้งร้อยห้าสิบลงไปทีละเม็ดจนกระทั่งหมด
ทั้งสองฝ่ายกินหมากของคู่ต่อสู้ที่เดินเข้าหาตาของตน เหมือนอย่างหมากฮอร์ส
เมื่อลงเบี้ยหมดทั้งร้อยห้าสิบเม็ดแล้ว จึงมานับเบี้ยดูว่า ฝ่ายใดเป็นฝ่ายได้กินมากกว่า
จึงถือว่า ฝ่ายนั้นมีชัย ผู้ถือหมากขาวต้องเป็นมือสูงกว่า หรือผู้มีอาวุโสกว่า
หรือฝ่ายตรงข้ามถ่อมตัวยอมยกย่องให้ -- ผู้เรียบเรียง)"
ทั่วทั้งชั้นล่างของร้านน้ำชา เสียงปรบมือโห่ร้องได้กึกก้องจนแทบถล่มทลาย
มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่พากันกระโดดโลดเต้น เหล่าอายุเยาว์โถมเข้ากอดรัดกันอย่างปีติยินดี
ผู้มีอายุย่างเข้าวัยชรา ก็พากันลูบหนวดเคราแย้มยิ้มอย่างเบิกบานสำราญใจ
เสียงยกย่องชมเชย เสียงโห่ร้องได้กึกก้องไปจนทั่วทั้งบ่วยฮวยปี
"ประเสริฐแท้ ซิ่งท้งเอาชัยก๊กชิ้ว (มือหนึ่งของประเทศ) ได้
ซิ่งท้งเอาชัยก๊กชิ้วได้"
"ร้ายกาจนัก เพิ่งมีอายุเพียงสิบสามปีเท่านั้นเอง"
"หามิได้ สิบสองปีบริบูรณ์กว่าเล็กน้อยเท่านั้นเอง"
"ฮาฮา เล่าฮูดูออกแต่แรกแล้วว่า เด็กผู้นี้มิใช่ธรรมดาสามัญ
"
"เฮอะ เด็กผู้นี้นับว่ามีอัจฉริยะที่สวรรค์ประทานพรมาอย่างแท้จริงทีเดียว
แต่เสียดายที่ไร้บิดา
" |
